تحلیل تأثیر تناسب خودپنداره و شخصیت مقصد بر نیّات رفتاری گردشگر داخلی در شهر اصفهان

امروزه یک بخش حیاتی در مطالعات گردشگری درک چرایی انتخاب یک مقصد خاص از میان مقصدهای دیگر توسط گردشگران می باشد.چرا که گردشگران خیلی سریع مقصدهای مشهور سابق را به دلایل مختلف ترک می کنند.از آنجایکه تعداد کمی از پژوهشگران به این عامل تأثیرگذار در زمینه گردشگری پرداخته اند، بنابراین در این پژوهش تلاش شده است که به تحلیل عوامل موثر بر نیّات رفتاری گردشگر از جمله تناسب خودپنداره- شخصیت مقصد، درگیری ذهنی،رضایت و تجربه گردشگر پرداخته شود. جامعه آماری این پژوهش که نامحدود است شامل گردشگران داخلی شهر اصفهان می باشد که در تابستان1392 از شهر اصفهان بازدید کرده اند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش، پرسش نامه استاندارد بوده است.روایی صوری آن توسط خبرگان و پرسش شوندگان مورد تأیید قرار گرفت و پایایی پرسش نامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ محاسبه و تأیید شد.با توجه به روش نمونه گیری که از نوع غیرتصادفی در دسترس بود،پرسشنامه میان 390 نفر از گردشگران داخلی توزیع شد.از این تعداد 360 پرسشنامه جمع آوری و از طریق روش حداقل مربعات جزئی که یکی از روش های مدلسازی معادلات ساختاری می باشد، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای این منظور از نرم افزارهای spss_20 و ?smart pls?_2 استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تناسب خودپنداره - شخصیت مقصد، تجربه و رضایت گردشگر بر نیّات رفتاری گردشگر تأثیر می گذارد.بنابراین، می توان گفت هرچه تناسب میان خودپنداره و شخصیت مقصد بیشتر باشد،تجربه گردشگر از بازدید شهر اصفهان بهتر و جالب تر خواهد بود و این تجربه مناسب و جالب باعث ایجاد رضایت بیشتر در گردشگر می شود و در نهایت هر چه تجربه بهتر و رضایت بیشتر باشد، احتمال بازدید مجدد، ترجیح شهر اصفهان بعنوان مقصد و توصیه گردشگر به دیگران برای بازدید از اصفهان بیشتر می شود.همچنین نتایج حاکی از آن است که درگیری ذهنی تأثیر رابطه تناسب خودپنداره - شخصیت مقصد بر نیّات رفتاری گردشگر را تعدیل می کند.